lunes, 7 de mayo de 2007

Un gesto, una palabra, un gusto...una mirada...


Ayer al final, no fue un día tan desastroso como pensaba que iba a ser….y me doy cuenta de que mucho hace la actitud que uno tome frente a los acontecimientos que vive, nuestra disposición puede hacer mucho a favor nuestro o en contra…me levanté con esa tristeza que lo invade todo y que bloquea todas nuestras emociones e incluso nuestro cuerpo…día de la madre….pero no estabas tú para felicitarme, para abrazarme…para venir a mi cama por la mañana con una galletita en la mano y con tu sonrisa decirme todo aquello que nos solíamos decir sin palabras….todo el mundo no deja de decirme aquello de: tienes a Daniel, a papá….y es cierto los tengo a ellos a mi lado…pero faltas tú, chiquitín de mi vida….nadie ni nadie puede suplir aquello que eres ni aquello que siento por ti…
Pensé que iba a ser un día gris, sin color…la sonrisa de Daniel hace que poco a poco el día se tiña de arco iris…los abrazos de papá me dan calor en esa destemplanza matutina….y poco a poco empiezo a sentir que tú también estás a nuestro lado, muy cerquita….
Daniel quiso hacer una pequeña excursión por la tarde así que nos fuimos a Julióbriga (antigua Iulovriga) la más importante ciudad de la Cantabria romana se cree que por allá el año 29-19 a.C….allí pudimos visitar una Domus que simulaba el aspecto de una casa romana y contemplamos cómo era el modo de vida de aquellas gentes….luego estuvimos en los restos aparecidos tras las excavaciones arqueológicas. Nos acompañaron tata Belén, Chiri y tu primo Martín, que parece ser está dando estos temas clásicos en el cole y le están gustando mucho…tu prima Sara se quedó en casa…pues ahora está descubriendo eso del amor y de sentirse princesa ;) …desde aquí les agradezco haber compartido con nosotros este día y su cercanía.
De vuelta ya nos esperaba algo más que ver….oh dios mío…..que feliz fue Daniel….un lugar maravilloso junto al pantano del Ebro…una vaguada con árboles casi centenarios repletos de nidos de cigüeñas…eran cientos de ellos….allí justo encima de nosotros…a tan pocos metros de distancia…mira que a mi poco me gustan las aves…pero reconozco que era algo digno de ver…las tuvimos encima nuestro deleitándonos con sus silenciosos vuelos y planeares…y esos gigantes nidos ….disfrutamos mucho estando allí ….No sé porque te cuento todo esto Marcos….si tu estabas allí…si tú seguramente fuiste el artífice de todo lo que allí vivimos juntos…s que no puede ser de otro modo…siempre estás…aunque no pronunciemos tu nombre…
Gracias por tu regalo Marcos….gracias mi vida…hubiera querido tocarte…es cierto…pero pude sentirte...respirarte....

Siempre en mí, amor...siempre....


""....Parlem de tu, però no pas amb pena,

senzillament parlem de tu,

de com ens has deixat d'una manera tan ràpida

, parlem de les teves coses i tambè dels teus gustos,

del que estimaves. del que feies i senties;

de tu parlem però no pas amb pena.


I a poc a poc esdevindras tan nostre

que no caldrà ni que parlem de tu per recordar-te;

a poc a poc seràs un gest, un mot, un gust, una mirada

que flueix sense dir-lo ni pensar-lo. ""

( del llibre absencies de Miquel Marti Pol)


Hablamos de tí,pero no con pena,
sencillamente hablamos de tí,
de como nos has dejado de una manera tan rápida,
hablamos de tus cosas y también
de tus gustos,
de lo que amabas,
de lo que hacias y sentias;
hablamos de tí pero no con pena.

Y poco a poco llegarás a ser tan nuestro
que no hará falta ni que hablemos de tí
para recordarte; poco a poco serás un
gesto, una palabra, un gusto, una mirada

que fluye sin decirlo ni pensarlo.

4 comentarios:

Anónimo dijo...

Ayer quise enviarte un mensaje para desearte paz, calma y esperanza...al inicio del día lo intenté mediante internet, y me di cuenta que no funcionaba...yo como tú, no imaginaba el de ayer un día pleno de dicha y como tú tuve el regalo de Erik, su beso matutino, su especial alegría de ayer, su luz, un día tranquilo, en compañía de mis dos hombretones, que hicieron un poco más ténue la trsiteza que me acompaña últimamente...por la noche volví a intentarlo con la red, y nada...luego era ya demasiado tarde y pensé en dejar unas palabrejas en tu precioso rincón...esas palabras, fotos y esencias me han llegado muy adentro...además de comprobar que mi deseo silencioso que te envié al final con el corazón, se correspondía con tu realidad...

...cuanto me alegro...

...TQM...

"El problema surge cuando sin previo aviso la vida nos empuja a un precipicio y nos vemos obligados a fabricarnos alas en la caída.

Entonces cobran importancia vital, las invisibles corrientes térmicas, las frondosas masas forestales, y las lianas de los sentimientos compartidos.

Pero sobre todo nos damos cuenta, mientras vamos cayendo en picado, que si no fuera por el vacio vertigo que estamos sintiendo, nunca hubieramos pensado en aprender a volar"

MentesSueltas dijo...

Hermosas tus letras para reflexionar, que no es poco. Excelente.
Dejo un abrazo desde Buenos Aires.
MentesSueltas

thoti dijo...

.. gracias por la visita a mi blog.. visitando el tuyo brevemente, entiendo mucho mejor tus palabras: "en presente, siempre en presente...nada se pierde...todo está...contenido en un sólo sentido...amor, amor, amor.. " .. estoy de acuerdo Sherpa..
.. te mando un beso..

Matta dijo...

Que intensidad màs hermosa en tu post...un saludo desde Chile